Maurice Hermans is de zoon van Toon Hermans en heeft zeventien jaar in Zandvoort gewoond. Tijdens een middagje wandelen in Zandvoort op het strand heeft hij het volgende geschreven.
Het is weer lente in de kleine stad
de voorjaarszon schijnt op de kerk en markt
er staan kermiskraampjes, er is zelfs weer een reuzenrad
en ook het park en de lanen worden aangeharkt
De ochtenddauw heeft vannacht geruisloos toegeslagen
en overdekt het kermisvolk op het plein onder een dikke mist
de oliebollen staan al vroeg te dampen en de ruit is nog beslagen
en de cafés gaan vandaag wat eerder open, of heb ik me vergist?
Uit de muziektent op het plein komt non-stop dansmuziek
een hele vroege dronkaard ligt nu al lallend ergens op de stoep
hij krijgt ‘n deken aangeboden en wankelt naar een warm portiek
en een gemeente vuilniswagen verzamelt alle ouwe troep
Langzaam leeft het stadje op en ademt rustig verder
vanmiddag naar het voetballen in het knusse stadion
samen met mijnheer pastoor, hij is de elftalherder
hij is vandaag ook jarig en krijgt een mooie boekenbon
De zwakke middagzon, verwarmt de watertoren en het plein
de stoelen van de terrassen worden langzaam neergezet
kopjes koffie worden geserveerd, ‘k zie zelfs al flessen wijn,
en iemand die hoognodig moet, zoekt naar het dichtstbijzijnd toilet
Zo tegen vieren, volgen de fietsende scholieren
die hun tassen achteloos ergens smijten in een hoek
ze paraderen als een marcherend groepje mieren
en bestellen op terras een chocomel met een gevulde koek
Er is vertier, gebel, getoeter, plezier en veel geschreeuw
er staat een gouden kooi met een oude, zogenaamde witte leeuw
er is een schiettent, een zweefmolen en een dame met een baard
het is een kleurrijke, boeiende parade, absoluut de moeite waard
Dan valt de avond over het langzame, leeglopende plein
de attracties worden stuk voor stuk weer heel snel afgebroken
de pastoor sluit zijn brevier en wacht op de eerste avondtrein
‘Het is weer mooi geweest’ denkt hij en laat zijn sigaartje roken
Dan valt de avond en de nacht, over raadhuis en het lege plein
mijn lief provinciedorp wordt langzaam weer een woongebied
dan doven de lantaarns, het café sluit zijn gordijnen voor het kozijn
en de dronkaard zingt een hartverscheurend afscheidslied…
Morgenochtend is het marktplein, om deze tijd, allang weer leeg
en gaan zondagochtendmensen wandelend naar de kerk
de dronkenman is ook verdwenen uit die kleine smalle steeg
en de kastelein neemt nog een neutje van zijn eigen merk
Het was kermis in mijn kleine zomerdorp, het deed me wat…
nog een allerlaatst glas geheven en een laatste afscheidszoen
liefde voor het leven, liefde voor mijn, duinendorp van toen
liefde voor alle mensen, maar zeker voor jou mijn Zandvoort-bad…
Met toestemming van Maurice Hermans
