Uitspanning De Oase: wie is er niet mee grootgegroeid?!

Vorige maand werd de iconische uitspanning en pannenkoekenhuis De Oase bij de duiningang van de Amsterdamse Waterleidingduinen aan de Vogelenzangse weg in Aerdenhout failliet verklaard. Nieuws.nl-redacteur Wim Meijer keek terug op ruim 60 jaar waarin de Oase steeds weer voorbij kwam op mooie en memorabele momenten in zijn leven. Een verhaal over bramen zoeken, dennenkoeken, hardlopen met de 'Bappers', wandeltochten met (klein)kinderen, vogels en damherten spotten en vooral ook pannenkoeken eten.

De Amsterdamse Waterleidingduinen, als sinds de tweede helft van de 19^eeeuw vormt het duingebied, ingesloten tussen Noordwijk, Vogelenzang en Zandvoort een van de mooiste duingebieden van ons land. Ongeveer iedere levende ziel in Noord-Holland heeft er mooie herinneringen liggen, variërend van wandelen, bramen plukken, vogels spotten, hardlopen en fietsen (gelimiteerd voor vergunning houdende ouderen) tot fotograferen van damherten en dauwtrappen met Hemelvaartsdag. Allemaal ontspannende activiteiten die sinds 1947 één ding met elkaar gemeen hadden: ze begonnen of eindigden bij Uitspanning De Oase in Vogelenzang.

Ik kwam daar met mijn ouders en met mijn broers en zus. Vooral aan het einde van de zomer, in de ‘bramentijd’. Met de hele familie, gewapend met een emmer en per persoon een zorgvuldig afgewassen plastic bakje waar ooit Sierkan Roomijs in had gezeten. De bakjes waren perfect om geplukte bramen in te verzamelen. Als deze vol waren werden ze ‘geleegd’ in de grote emmer, waarover moeder zorgzaam het bewind voerde, dit alles onder het motto: ‘je kunt beter zo’n klein bakje laten vallen dan een hele emmer’. En dat laatste zou haar nooit gebeuren!

Voor zover het ‘bramen zoeken’ op zichzelf geen hoogtepunt vormde, was dat zeker het geval bij het bezoek aan Uitspanning de Oase. Het was een vast onderdeel van het duinbezoek. De binnenkomst in de Oase met aan de linkerkant een soort toonbank, vormgegeven door de oranje koekblikken van Verkade met daarin naar keuze: gevulde koeken, roze koeken en dennenkoeken. Indrukwekkende dennenkoeken! Althans, in de beleving van een 5-jarig ventje (wat ik toen was). Volgens mij hadden ze een doorsnede van circa een halve meter, maar dat is een inschatting die ik in de loop der jaren naar beneden heb bijgesteld.

De dennenkoeken kregen altijd de voorkeur, zelfs bóven de roze koeken die ik eigenlijk lekkerder vond, maar ja… wel minder indrukwekkend.

Even zo memorabel als de dennenkoeken was de man achter koekblikken, altijd voorzien van deukhoed en sigaar en waarvan ik nu weet dat dat Mijnheer Hoogervorst geweest moet zijn. De Oase, in deze hoedanigheid, bestond zo tot 1980. Toen overleed Mijnheer Hoogervorst en stond ‘de uitspanning van mijn jeugd’ drie jaar lang leeg. Tot 1983.

In die tijd had ik me inmiddels ontwikkeld tot een hardloper van redelijk regionaal niveau, uitkomend voor Atletiekvereniging Holland uit Haarlem. En iets wat alle hardlopers uit de regio Kennemerland met elkaar gemeen hadden was dat ze, buiten hun club om, op zaterdagmiddag met elkaar gingen trainen in de Waterleidingduinen bij ‘de Bappers’, de loopgroep, al in 1952 opgericht door Bap van der Pol. Om 14.00 uur verzamelen voor de Oase, vervolgens twee uurtjes hardlopen om daarna collectief te landen in diezelfde Oase achter heel veel thee en (dus vanaf 1983) pannenkoeken.

De Oase was op dat moment net nieuw leven ingeblazen door de Familie Kol die de leegstaande uitspanning had getransformeerd tot een gezellig pannenkoekenrestaurant. Jarenlang was De Oase mijn thuishaven op zaterdagmiddag, en regelmatig ook op zomerse doordeweekse avonden wanneer de Bappers ook actief waren.

Maar ook na mijn hardloopcarrière speelde de oase opnieuw een hoofdrol. Net zoals ik met mijn ouders bramen ging zoeken en de Oase een ‘hoofdnummer’ vormde, zo gold dat ook weer voor míjn kinderen. Wandelen door de duinen via de Oase naar Zandvoort, bramen zoeken, ook weer met hen hardlopen en op hun verjaardag eerst damherten spotten en daarna pannenkoeken eten.

En ook de afgelopen jaren herhaalde de geschiedenis zich opnieuw met mijn kleinkinderen, met dát verschil dat er geen dennenkoeken meer te krijgen waren. Daar stond wel tegenover dat het stukje grond voor de Oase was omgetoverd in een soort van speeltuintje annex klimparcours.

Het klinkt misschien wat ‘over-acted’ maar de Oase liep weliswaar indirect, maar toch als een rode draad door mijn leven. Sommige dingen zijn er altijd. Zijn er altijd geweest, en zullen er altijd blijven. De Oase is zoiets, althans… dat dacht ik. Dat dacht ik tot vorige maand toen ik hoorde dat De Oase failliet was. Failliet, hoogstwaarschijnlijk als indirect slachtoffer van de coronacrisis. Zevendertig jaar nadat De oase als pannenkoekenhuis het licht zag, met dank aan de familie, en vooral Gert Kol, moest de iconische uitspanning de deuren sluiten.

Op dit moment is de Oase gesloten en buigt de curator zich over de partijen (en dat blijken er meerdere te zijn) die de zaak over willen nemen. Naar verluid moet eind deze maand hier duidelijkheid over komen. De kans dat De Oase binnen afzienbare tijd dus weer de deuren zal openen lijkt realistisch. In ieder geval ligt er voor de toekomstige uitbaters een stevige taak om de uitspanning voort te laten leven in de inmiddels 73 jaar oude traditie, waarbij laagdrempeligheid, kindvriendelijkheid, en gevoel voor natuur de bepalende elementen moeten blijven.

Kortom: wordt (hopelijk) vervolgd!