Op een donderdagmiddag volgt hier het verhaal achter een 112-melding op het Duinpieperpad in Zandvoort, waarbij politie, ambulance en brandweer er op uit trekken. Immers het beeldmateriaal bij een dergelijke melding is bepalend en ook de snelheid waarmee je het beeldmateriaal maakt, is ook bepalend. Hoe sneller je bij de plek des onheils bent, hoe dramatischer het beeld bij het verhaal kan worden verteld.
(tekst: Jaap Koper)
Werkoverleg
Voordat de 112-melding binnenkomt heb ik ’s ochtends een soort van werkoverleg met collega Wim Meijer van de andere lokale Nieuws.nl pagina’s in de regio van Zandvoort. Zo af en toe plaatst ook Wim berichten op deze website en nu is dat wat vaker. We hebben het ook over de 112 meldingen, zoals eerder de brand met de autobanden in de Rob Slotemakerstraat achter de Arie Luyendijkbocht van het Circuit Zandvoort. Daar is het beeld bepalend en eigenlijk heb ik er uit moeten gaan om een plaatje te maken. Dat heb ik nagelaten, maar het verhaal is er evengoed gekomen.
Belofte
Met de belofte dat ik wat alerter ermee omga, is het rond 13.00 als ik weer de nodige sirenes hoor. Eerst een politiewagen gevolgd door nog een politiewagen. Zeker als de brandweer en ambulance zijn opgeroepen om naar het Duinpieperpad te gaan, is de eerste gedachte een soort van duinbrand, waarbij een gewonde is gevallen. Het kan. Nu ben ik geen Laurens Bosch of een Michel van Bergen die vaker met dit bijltje hakken als het gaat om het beeldmateriaal. Dus ik begeef mij richting het Duinpieperpad.
Varianten
De Zandvoorters weten dat er verschillende varianten zijn van het Duinpieperpad. Dat is het pad wat loopt bij de spoortunnel richting het Visserspad naar de manege aan het begin van de Keesomstraat. Alleen blijkt het om het gedeelte te gaan wat loopt van de Keesomstraat naar de kop van de Zeeweg. Ik speur verder naar een ambulance en een politiewagen, want de brandweerwagen maakt al rechtsomkeert in de richting van de kazerne aan de Linnaeusstraat. De zwaarte moet dan al meevallen.
Twee politiemensen met twee fietsen
Even verderop staan twee politie mensen op het pad met twee fietsen. Ik vraag of ik door kan rijden en kijk of ik de onheilsplek kan vinden. Niets van dit alles. Ik keer terug en zie de twee politieagenten staan en vraag wat er gebeurd is, omdat ik redacteur ben van dit medium. ,,U bent te laat”, zegt de politieagente. Op de grond is nog de stille getuige van een paar bloedvlekken op het stenen pad. De twee wachten op assistentie omdat de fietsen nog behoren van de mensen die het betreft en waarvan een vrouw bij onderuit is gegaan.
Voor niks?
Niks is voor niks, want ik sta nog even na te praten met de inmiddels gearriveerde assistentie. De wat meer geroutineerde agent kijkt geamuseerd toe hoe de twee de fietsen in het Volkswagenbusje proberen te krijgen. ,,Ik laat het helemaal aan hen over”, zegt hij met een glimlach. Het lukt de agenten de fietsen in het busje te krijgen, waarop zij vervolgens zich weer naar de ingang bij de Keesomstraat begeven. Daar tref ik de ploeg andermaal, waarop ik twee stockfoto’s schiet. Altijd handig voor een volgende keer. Of ik geschikt ben om 112 verslaggever te worden? Ik denk het niet. En Wim…Soms zijn het ook nietszeggende meldingen.
