Door: Jaap Koper
De afgelopen week is de dichtbundel Oud & Nieuw met Termes verschenen. Nu ben ik in mijn andere rol als presentator van een muziekprogramma bij ZFM Zandvoort thuis in de wereld van muziek, maar als het om het schrijfwerk van mijn plaatsgenoot Marco Termes gaat, dan wil ik er wel even voor gaan zitten.
De bundel
De dichtbundel is volgens het artikel in de Zandvoortse Courant in samenwerking gekomen met de Rotary Zandvoort. In de bundel staat een voorwoord van emeritus pastor Dick Duijves, die ik met grote aandacht heb gelezen. Opvallende woorden voor mij in Duijves’ voorwoord is dat de poëzie van Termes aanhaakt bij filosofie. Iets wat mij aanspreekt. En ja…Ik ben al geraakt als ik al tien oude en tien nieuwe stukken heb gelezen. De woorden die Duijves heeft opgeschreven, kloppen zeker bij de mijne.
Geraakt
Ik ben echt geraakt als ik het gedicht ‘Ik ben iemand. Ook. Ik.’ lees. Dan slik ik wel even wat weg. Dat zit vooral in bij het lezen van de derde alinea of vers van het gedicht. Over oud zijn en een gerimpelde hand vastpakken. Het is ook de reden waarom ik even met het onderhoud van dit medium een stilte heb moeten inlassen, vanwege de hoop en vrees over het wel en wee van mijn eigen moeder. Iets wat in de dichtbundel ook terugkomt.
Waan van de dag
Voor mij blijft ‘Bezigheidstherapie’ een stuk poëzie die de tijd van vandaag de dag beschrijft. Geen tijd hebben voor elkaar. Vooral in vers vijf waar het begint met: ‘Met een dop in elk oor…’, lijkt het wel of ik Termes zijn eigen stem hoor. Hoewel goden misschien bestaan in de strips van Asterix en Obelix, realiseer ik dat ook Termes net als ik een mens van vlees en bloed is.
Verschillend
Wat mij ook opvalt is ‘Ik schrijf’. Een beeld waar ik de jonge Termes zie en waar letters veranderen in woorden. Magie? Wie zal het zeggen. ‘Mogge’ is de glimlach die je hebt als je dit gedicht hebt gelezen. Ook beeldend trouwens, want ik zie het gebeuren tussen man en vrouw.
Troost
Het is zoals Termes het min of meer zelf al zegt. De dichter dicht en de schrijver schrijft. De woorden bieden troost. Zeker nu in de situatie waar ik zelf in zit. Mantelzorger zijn, maar wel in de gelukkige omstandigheid dat je een beroep op één van je vijf zussen kunt doen. Duijves heeft het al gezegd: ‘Ben je eenmaal gespot, geraakt, door de dichter, kom je nooit meer uit zijn leven weg.’ Ik moet de emeritus pastor toch gelijk geven…
